39. It was like a curse*

KOCHANE! Mamy dwie prośby! (No w sumie, jedną propozycję i jedną prośbę):

I. Propozycja! W dzisiejszym rozdziale występuje POV Mileny i Kornelii. Przy drugim POV Mileny warto włączyć sobie takie przyjemne efekciki, które znajdują się o tutaj: A co to za tajemniczy link?   :D 

II. Prośba (a może raczej rozkaz :O) Również w tej samej części tekstu znajduje się link do kluczowej, dla tego momentu w rozdziale, piosenki. WŁĄCZYĆ! (bez wyłączania powyższego linku!) Bo będziem bić! 

No dobra, nie będziem... ALE I TAK WŁĄCZYĆ! 

A teraz miłego czytania!!! :D 

A. & M.

Milena

       Ból był nie do wytrzymania. Bezradność, którą czułam sprawiała, że miałam ochotę szarpać się na łóżku, walić pięściami w ściany lub porozrywać każdą bluzkę, którą miałam na sobie. Nie mogłam zrobić żadnej z tych rzeczy, więc po prostu ukrywałam się w swoim pokoju, starając płakać bezgłośnie. Nawet najcichsze szlochy były jednak doskonale słyszalne przez cienkie ściany naszego mieszkania. Onieśmielało mnie to początkowo, rodziło obawę, że ponownie wywołam w swojej sypialni zbiorowisko, ale po kilku dniach zrozumiałam, że Kornelia nie zamierzała nachodzić mnie i męczyć durnymi pocieszeniami. Ta kobieta znała mnie lepiej niż ktokolwiek inny. Postanowiłam odpuścić. Nie obchodziło mnie to czy słyszała mnie ona, czy słyszał Louis, sąsiedzi, czy nawet cały Londyn. Krzyk i płacz były jedyną ulgą w niefizycznym bólu, ogarniającym każdą cząsteczkę mojego ciała. 

       Czasami udawało mi się uspokoić, lecz wtedy siedziałam na łóżku, wpatrując się tępo w ścianę przed sobą. Pięć pęknięć pod sufitem i dwa obok lustra. Dwadzieścia osiem kwiatków na prześcieradle, którym zakryłam swoje odbicie. Żałosna… W komodzie brakowało jednej śrubki. Prawdopodobnie zgubiliśmy ją z Harrym, gdy składaliśmy te przeklęte meble, jeszcze przed wyjazdem do Polski. 

       - Oddaj! - wyciągnęłam w górę rękę, próbując dosięgnąć młotka, który Harry trzymał nad głową. 

       - Nie - odparł, uśmiechając się psotnie. Warknęłam głośno i popchnęłam go z całej siły, co sprawiło, że tylko lekko się zachwiał. 

       - Słabeusz - droczył się ze mną, wystawiając język. Zacisnęłam pięści i zmrużyłam oczy, myśląc, jak mogłabym odzyskać moje narzędzie. Półka była skręcona do połowy, gdy Harry’emu nagle zebrało się na zabawy. Podskoczyłam wysoko, próbując ściągnąć w dół jego rękę, lecz ten szybko uskoczył, przez co złapałam powietrze. 

       - Harryyyyyy - jęknęłam, ciągnąc go za rękaw, który zjechał w dół jego ramienia, odsłaniając opaloną skórę. 

       - Milenaaaaa - zakpił, naśladując mój głos, a ja mimowolnie parsknęłam śmiechem. Wyciągnął wolną rękę i złapał mnie w pasie przyciągając do siebie. Oparłam się dłońmi o jego klatkę piersiową. 

       - Magiczne słowo - powiedział, nachylając się do mnie z krzywym uśmiechem. 

       - Proszę! - wykrzyknęłam, próbując powstrzymać chichot, gdy zaczął obsypywać moją twarz krótkimi buziakami. 

       - Nie - pokręcił głową, a jego pocałunki nabrały tempa, utrudniając mi odezwanie się. Śmiałam się głośno, starając odepchnąć go od siebie, lecz był ode mnie silniejszy. 

       - Abrakadabra? - zapytałam, gdy przeszedł na chwile na moją szczękę, dając mi swobodę mowy. Parsknął śmiechem, o mało nie tracąc gardy, lecz szybko przywołał się do porządku. 

       - Blisko, ale nie - zaczął powoli przesuwać mnie do tyłu, a ja nie mogłam wyjść z podziwu, że wciąż był w stanie trzymać w górze ciężki młotek. Moja słaba ręka już dawno uschłaby w agonii. 

       - Harryyyyy - po raz drugi wydałam z siebie komiczne jęknięcie, a on zachichotał i zatrzymał nas wreszcie, po czym spojrzał mi głęboko w oczy. Głos uwiązł mi w gardle, gdy z jego twarzy spełzł uśmiech. 

       - Nie. - powiedział cicho, a potem popchnął mnie, lekkim ruchem, przez co straciłam równowagę i runęłam do tyłu. Opadłam na miękkie pościele, a Harry wypuścił młotek z ręki, który uderzył z hukiem o płytki. 

       - Harry! Podłoga! - skarciłam go, wskazując na okrągłe pęknięcie. Spojrzał za siebie i, od niechcenia, wzruszył ramionami. 

       - Meh - mruknął i, z tajemniczym uśmieszkiem, wskoczył na łóżko. Krzyknęłam głośno, chroniąc się rękami przed jego ciężarem, ale on w porę zdążył oprzeć się o materac. 

       - A magiczne słowo to: Harry jest najlepszym, najprzystojniejszym i najseksowniejszym facetem na ziemi - mruknął mi do ucha i zabrał się za całowanie mojej szyi. Zachichotałam i wplotłam palce w jego loki. 

       - To nie jest słowo. To zdanie - oznajmiłam, przyciągając jego twarz do siebie. 

       - Meh - powtórzył i wpił się ustami w moje wargi. 

       Westchnęłam, uśmiechając się do siebie na to przyjemne wspomnienie. Harry’emu rzadko zbierało się na psoty, lecz, gdy już do tego doszło, zawsze musiało się skończyć w łóżku. Tamtego dnia powstrzymałam go od pójścia na całość, jak i wiele razy później. Och, jaka głupia byłam, unikając tak świetnego seksu… Zaśmiałam się sama do siebie,a potem chwyciłam telefon w impulsie, do którego przyzwyczaiły mnie ostatnie trzy tygodnie. Zaraz, zaraz… “Ostatnie trzy tygodnie” skończyły się dwa tygodnie temu…  Wbiłam wzrok w pęknięty ekran, na którym wyświetlony był numer Harry’ego. Mój kciuk miał już nacisnąć polecenie “zadzwoń”. Zamrugałam szybko, zdając sobie sprawę, z tego, co zrobiłam, a łzy ponownie zamazały mi widok przede mną. 

       Nie mogłam do niego zadzwonić. Nie odebrałby. Moje połączenie zostałoby przekierowane do automatycznej poczty głosowej, a mnie po raz kolejny pękłoby serce. 

A co jeśli… Palec powędrował na zielony napis i ekran ukazał nawiązywane połączenie. Niemal w zwolnionym tempie, przyłożyłam słuchawkę do ucha. 

       Dodzwoniłeś się do numeru Harry’ego Stylesa, niestety nie mog… 

       Rozłączyłam się szybko i odłożyłam telefon, patrząc na niego z obrzydzeniem. Piętnaście dni. Piętnaście dni bez odzewu Harry’ego. Nie chciałam uwierzyć, że mogło mu się stać coś poważnego, a jednak piętnaście dni to dość czasu, by znalazł sposób na skontaktowanie się ze mną. 

       Nie żyjesz, prawda? Nie ma cię już, a ja jak idiotka, czekam w nadziei, że zadzwonisz. 

       Dręcząca mnie myśl znalazła swoje potwierdzenie dwa dni później, w wiadomości przyniesionej przez Kornelię. Już od rana krzyki jej i Louis’ego potwierdziły pechowość tego dnia. Przestałam płakać, wsłuchując się w ich kłótnię z ochotą wtargnięcia do sypialni Kornelii i opieprzenia obojga za ten niepotrzebny konflikt. Nie wiedziałam co sprowokowało ich do wściekłych wrzasków, jakie przebijały się przez obie, dzielące nas ściany, lecz żaden powód nie był dość dobry, by kłócić się w tym trudnym czasie. Ale nim zdążyłam zareagować, wszystko ucichło. Jak cisza przed burzą, niszczącą to, co napotka na swojej drodze, walącą mury, za którymi chronimy się od czyhającego na nas bólu. 

       “Problem został usunięty”, powiedział Calum (Michael). Zapłakana twarz Kornelii napięła się w oczekiwaniu na moją reakcję, lecz ją zawiodłam. Poczułam tylko, jakby cząstka mnie ulatywała gdzieś daleko, pozostawiając puste ciało, niezdolne do odczuwania emocji. Wpatrując się ślepo w jeden punkt kiwnęłam głową w automatycznym geście i odwróciłam się bez słowa. Ruszyłam sztywno ku swojej sypialni, lecz nagle cały świat został osaczony przez ciemność, pozbawiając mnie władzy w nogach. Moje ciało poddało się, blokując dostęp jakichkolwiek bodźców do świadomości. 

       Ocknęłam się, leżąc na kanapie z potwornym bólem kolana. Kornelia i Louis stali nade mną bladzi i przerażeni. Czułam zimny powiew wiatru, tworzony przez poruszającą się nade mną, dłoń przyjaciółki. Powód mojego położenia uderzył mnie w sekundę po ocuceniu mnie przez parę. Siedemnaście dni bez odzewu, jednoznaczna wiadomość Michaela… Żałosna Milena, pozwalająca, by mężczyzna znów rządził jej szczęściem. Żałosny Harry, który myślał, że może mnie w sobie rozkochać. Żałosny Harry, który miał czelność tak mnie zostawiać. Żałosny!

       - Weźcie to ode mnie - szepnęłam, zakrywając dłonią oczy, by nie widzieć ich zmartwionych spojrzeń.

       - Co? - Kornelia brzmiała na niezwykle zdezorientowaną. Gejzer emocji wybuchł nieoczekiwanie, sprawiając, że przyjaciółka podskoczyła zaskoczona, gdy wstałam gwałtownie z kanapy, odsuwając ją brutalnie od siebie. Zakręciło mi się w głowie od nagłej zmiany pozycji, lecz w porę złapałam równowagę. Chwyciłam się za serce i ścisnęłam mocno, czując, jak paznokcie wbijały się w moją skórę. 

       - Nie chcę tego! - krzyknęłam, popychając wściekle telewizor, który zachwiał się niebezpiecznie i upadł z hukiem na ziemię. Kornelia pisnęła przestraszona i stanęła szybko na prostych nogach. Patrzyła na mnie, jakbym postradała wszystkie zmysły, a ja nie byłam pewna czy nie miała racji. Oddychałam szybko, głęboko, czując targającą mną furię. 

       - Pieprzony Styles! Było tak dobrze bez niego w moim życiu! TAK DOBRZE! - zgięłam się w pół, ściskając bolący brzuch. Wyrzuciłam z siebie kilka głośnych krzyków, a potem opadłam na podłogę, w targającym moim ciałem płaczu. 

Kornelia

       Serce łamało się na tysiąc kawałków, gdy widziałam ją w takim stanie. Trzymałam z całej siły ramię Louis’ego, powstrzymując własne łzy. Plecy Mileny trzęsły się przeraźliwie, oparte o podłogę ręce drżały, jakby w pomieszczeniu drastycznie opadła temperatura. Drewno pod nią mokło coraz bardziej od nieprzerwanych strumieni łez. Wtedy Milena zaczęła ciągnąć za kołnierz swojej koszulki, jakby chciała coś stamtąd wyciągnąć. Pozbyć się uczucia, które darzyła do Harry’ego. Pozbyć się tęsknoty i żalu po usłyszanej wiadomości. “Nie chcę tego” - jej słowa odbiły się echem w mojej głowie. Drugi mężczyzna, od którego Milena nie uciekła, zranił ją bardziej niż ten pierwszy. Lecz czy mogłam być tego pewna? Żadne z nas nie dostało wciąż konkretnych informacji. Harry wciąż mógł żyć…

       Louis wyplątał się z mojego uścisku i rozpoczął powolny marsz w stronę mojej przyjaciółki. Uklęknął przy niej i położył dłoń na jej ramieniu. 

       - Milena - zaczął, a ona pokręciła głową i odepchnęła go delikatnie od siebie. Usiadła na podłodze i wytarła pospiesznie łzy z zaczerwienionych policzków. 

       - Nie… Wszystko w porządku - szepnęła, nie patrząc na żadnego z nas. 

       - Póki nie dostaniemy oficjalnej informacji… 

       - Wiem… Wiem, przepraszam - przerwała mu. Nie mogłam odeprzeć wrażenia, że Milena była zażenowana. Znałam to spojrzenie, nerwowe przygryzanie skórek. Pokręciłam powoli głową, zaciskając mocno powieki. 

       - Masz prawo być smutna - szepnęłam, wbijając w nią ponownie wzrok. Parsknęła nienawistnym śmiechem i przejechała rękami po swoich długich włosach. W ciągu kilku miesięcy zdążyła upodobnić swoje gesty do tych, którymi charakteryzował się Harry. 

       - Mam prawo być żałosna - syknęła, a we mnie wezbrała złość. Wstałam szybko z kanapy w celu wygłoszenia swojego zdania na temat jej niepojętej dla mnie, dumnej postawy, lecz Louis powstrzymał mnie przez podniesienie ręki. 

       - Chcesz zostać przez chwilę sama? - zapytał rzeczowym tonem. Doskonale wiedziałam, że Milena właśnie tego potrzebowała, lecz wciąż nie mogłam zrozumieć takiego sposobu radzenia sobie z bólem. Szanowałam jej potrzebę samotności, lecz przy takiej wiadomości, jaką właśnie otrzymała, Milena nie powinna być pozostawiona samej sobie. Wybuch, którego dała pokaz jeszcze chwilę temu, był jedną z najintensywniejszych reakcji, które kiedykolwiek u niej widziałam. Nie byłam więc w stanie wyobrazić sobie co działo się w jej głowie. Jakie myśli mogły ją nawiedzić. 

       Milena spojrzała wreszcie na Louis’ego i kiwnęła głową. Byli do siebie tak podobni. Rozumieli się na poziomach zupełnie dla mnie obcych. Nieemocjonalne, logiczne podejście tej dwójki do niektórych spraw, doprowadzało mnie czasami do szału, choć zdarzało się, że im tego zazdrościłam. Pomimo wcześniejszego omdlenia i wybuchu, Milena wydawała się być teraz w znośnej formie, do dojścia której, mnie zajęłoby to kilka długich dni. Ona osiągnęła względny spokój w kilkanaście minut. Ostatnie miesiące wyraźnie ukazały dzielące nas różnice. Uszanowałam więc jej decyzję, choć sama podjęłabym inną.  

       - Jesteś pewna? - zapytałam tylko, obserwując uważnie jej reakcje. 

       - Tak. Kornelia, przepraszam. Ja po prostu… Potrzebuję chwili dla siebie - spojrzała na mnie porozumiewawczo, a łzy ponownie zaszkliły się w jej oczach. 

       - Wrócimy za dwie godziny… - odparłam tylko i, chwytając po drodze torebkę, skierowałam się ku wyjściu. Louis podążył za mną bez słowa. 

Milena

       Mieszkanie opustoszało w jednej krótkiej chwili pozostawiając mnie samą ze swoimi myślami. Nie chciałam ich. Potrzebowałam odpoczynku od ataku adrenaliny, który opanował mnie chwilę temu. Od dramatycznych wizji, tworzących się w mojej głowie. Skierowałam się więc do sypialni i opadłam bezwładnie na łóżko. To cud, że udało mi się zasnąć, choć sen okraszony był przerażającymi koszmarami. 

       Zostałam wyrwana z drzemki przez błyskawicę rozrywającą na dwoje niebo, której akompaniował potężny grzmot. Przeciągając się rozkosznie, uśmiechnęłam się do siebie, nim okrutna rzeczywistość uderzyła we mnie niczym mroźny wiatr bezlitośnie chłostający wysokie klify. Podkuliłam pod siebie nogi i zamknęłam oczy w nadziei, że sen po raz kolejny zabierze ode mnie ból. Poczułam łzy zbierające się pod powiekami, lecz, z wysiłkiem, udało mi się je powstrzymać. Grzmoty co chwilę przerywały nieznośną ciszę i już po chwili usłyszałam szum i stukanie w szybę, gdy zaczął padać deszcz. Po kilkunastu minutach bezowocnych starań o sen, postanowiłam się poddać i pójść odświeżyć. Powłócząc nogami, weszłam do łazienki i umyłam twarz, i zęby. Nałożyłam delikatny makijaż, starając się ukryć zmęczenie i smutek, odbijające się na mojej twarzy.

       Przyjrzałam się w lustrze, oceniając efekt swojej pracy i westchnęłam głośno, powstrzymując kolejną porcję łez, która próbowała wkraść się do moich oczu. Ze spuszczoną głową opuściłam łazienkę i już miałam usiąść na łóżku, gdy usłyszałam przytłumione dźwięki gitary dochodzące z salonu. Zmarszczyłam brwi w zdziwieniu i spojrzałam na zegarek. Kornelii i Louis’ego miało nie być jeszcze przez kolejną godzinę. Zaintrygowana i lekko poirytowana ich zmianą planów ruszyłam w stronę drzwi. 

       Niebo zostało całkowicie przysłonięte ciężkimi burzowymi chmurami, przez co salon wydawał się szary i tajemniczy. Telewizor został podniesiony z podłogi, tuszując dowody mojej utraty panowania nad emocjami. Muzyka, którą słyszałam, dochodziła z głośników kina domowego, lecz to nie na nią zwróciłam uwagę. Salon był praktycznie pusty i nic się w nim nie zmieniło, jednak stojący na jego środku, wysoki mężczyzna sprawiał, że pomieszczenie to stało się w moich oczach najpiękniejszym i najbardziej kolorowym miejscem na ziemi. Stanęłam w tym samym momencie, w którym mój wzrok padł na jego piękną twarz. Uczucia, które rozdzierało mnie od środka, nie mogły opisać żadne słowa, nawet moje ciało nie wiedziało, jak na nie zareagować. Uścisk w klatce piersiowej nie pozwalał mi na swobodny oddech, a łzy, które tym razem wygrały, zamazały wspaniały widok. Moje nogi, prawie ugięły się pode mną, lecz, z siłą wojownika, zawalczyłam o wyprostowaną pozycję. 

       - Cześć - Harry patrzył na mnie przeszywającym, pełnym napięcia wzrokiem, a ja słysząc jego niski głos wypuściłam głośno powietrze z ust i załkałam żałośnie. Wciąż przegrywając walkę ze łzami, spojrzałam w sufit w ostatecznej próbie ich zatrzymania, lecz one już zdążyły odnaleźć drogę na zewnątrz. Zakryłam więc twarz dłońmi, by stłumić płacz. Poczułam jak się zbliżył. Każdą komórką odbierałam ciepło jego ciała i byłam pewna, że gdybym spojrzała w dół, zobaczyłabym błyszczące iskry, pojawiające się w przestrzeni, która nas dzieliła. Zbierając w sobie odwagę, zdobyłam się, by spojrzeć na jego twarz. Uderzyła mnie wyrazistość szmaragdu w jego oczach. Był tak blisko, czułam znajomy piękny zapach. Zadrżałam gdy dużą dłonią dotknął mojego policzka, ścierając kciukiem łzy. Męski, delikatny głos, dochodzący z głośników wszedł w harmonię z cichą i powolną gitarą. Kolejny piorun przeszył niebo, rozjaśniając na ułamek sekundy salon, a od razu po nim rozległ się przejmujący grzmot. Burza była coraz bliżej. 

       - Nie płacz - szept mężczyzny dotarł do najgłębszych zakamarków mojej duszy, tam, gdzie schowana była mała Milena, skulona w kącie i pełna lęku. Słowa Harry’ego dodały jej otuchy, sprawiły, że pozwoliła sobie wyjrzeć przez ramię, nabierając odwagi. 

       - Ja myślałam... Myślałam... - zaczęłam, lecz nie potrafiłam ubrać w słowa tego, co czułam. Nie potrafiłam wypowiedzieć na głos słów, które, przez tak długi czas, budziły we mnie lęk. Harry zamknął oczy i pokręcił głową uciszając mnie czule. 

       - Jestem tutaj - powiedział głosem pełnym potężnego uczucia. Poczułam, że coś we mnie pęka. Jakbym trzymała w sobie balon przepełniony emocjami, który wreszcie dał za wygraną i rozpadł się na kawałki. Rozpłakałam się na dobre, a Harry, bez słowa, przyciągnął mnie szybko do siebie i objął mocno, wplatając palce w moje włosy. Ścisnęłam  desperacko w pięściach jego koszulę, w obawie, że zaraz zniknie. Że wszystkie moje myśli miały się sprawdzić. Że to był tylko sen, a ja zaraz się obudzę. Potrzebowałam dowodu, że Harry był tu ze mną, że to prawdziwy Harry właśnie zaczął powoli kołysać nami w takt pięknej muzyki, że to on nucił cichutko melodię, dołączając do głosu, dochodzącego z głośników. 

       - I would die for you...** - wyszeptał do mojego ucha tekst piosenki, zachrypniętym głosem. - Jeśli miałbym umrzeć... To tylko za Ciebie.  - dodał, odchylając się delikatnie i patrząc mi głęboko w oczy - Tylko dla Ciebie - pochylił się, by złożyć na moich ustach głęboki pocałunek, który przyjęłam wszystkimi swoimi zmysłami, odbierając każdy skradziony nam, zaległy dotyk. Pocałunek, który wydawał się ostatnim i pierwszym zarazem. Pocałunek, który chował w sobie obietnicę, który potwierdzał wypowiedziane przed chwilą słowa. Przyjmowałam wszystko, co Harry chciał mi przekazać za pomocą tego pięknego gestu naszych złączonych ze sobą ust i oddawałam to, co pragnęłam mu przekazać każdego dnia, każdej minuty i sekundy jego nieobecności. Tylko w ten sposób mogłam przekonać samą siebie, że nie śniłam. Że prawdziwy Harry był przy mnie, wrócił, tak, jak obiecał. 

Irlandia: 3 dni wcześniej

       Uścisnęli sobie dłonie, jak najlepsi przyjaciele, którymi nigdy nie byli. Siła z jaką Clifford otoczył skórę Harry’ego przyprawiła go o lekki ból, lecz zniósł to ze złotą cierpliwością, patrząc wrogowi prosto w oczy. Brew ozdobiona metalem uniosła się wysoko, a na ustach zagościł krzywy uśmieszek. Michael Clifford był w pełni usatysfakcjonowany. Dostał to, czego chciał. 

       - Zawsze lubiłem robić z tobą interesy, Styles - powiedział, puszczając wreszcie Harry’ego i wycierając dłoń w spodnie, niby to nieświadomie. Widząc to, Harry uniósł nieznacznie kącik ust i pokręcił głową. Miał ochotę parsknąć śmiechem, lecz powstrzymał się szybko, wiedząc, że to jeszcze nie koniec. 

       - Ta… Ta… Mogę teraz dostać swój telefon? - rzucił w stronę Irwina, opierającego się niedbale o ramę czerwonego Dodge’a. Wyciągnął rękę, czekając aż komórka zostanie mu posłusznie przekazana, lecz Ashton, w odpowiedzi, wciągnął z sykiem powietrze przez zęby, a na jego twarzy pojawiło się sztuczne zażenowanie. Potarł dłonią kark, a potem sięgnął do kieszeni swoich jeansów. Powolnymi i ostrożnymi ruchami wyciągnął z niej zniszczony doszczętnie telefon, który wyglądał teraz, jakby przejechał po nim buldożer. Mimo szklanej obudowy, jakimś cudem udało im się wygiąć go w kilku kierunkach, a ekran był jedną wielką siecią milionów pęknięć różnej grubości. 

       Harry zacisnął szczękę i przełknął ciężko ślinę, czując, jak złość toruje sobie drogę do jego mięśni. Napiął się cały, wszystkimi siłami próbując powstrzymać agresywne ruchy. 

       - Wybacz, stary, twoja cizia wydzwaniała co chwilę. Nie wiedziałem jak to gówno wyciszyć, więc jakoś… Tak… wpadł mi pod młotek. Potem pod samochód… Potem Hemmings chciał zagrać w ping ponga… Telefony nie są najlepszym materiałem na piłeczki, fakt! - Ashton zaśmiał się głośno i rzucił niedbale aparat pod nogi Harry’ego. 

       Brunet chciał go uderzyć. Kopnąć. Pchnąć na ziemię i rozgnieść mu flaki przez skórę, ale wciąż znajdował w sobie siłę, by tego nie robić. Przeczesał dłonią loki i zdobył się na to, by wzruszyć niedbale ramionami. 

       - Kocha to poczeka - rzekł od niechcenia i zmusił mięśnie, by pozwoliły mu na uśmiech. 

       - Och tak. Zdążyłem odsłuchać kilka wiadomości. - Irwin puścił mu oczko, a Harry wstrzymał w gotowości oddech - “Harry, proszę. Martwię się! Dlaczego nie odbierasz?” - głos blondyna przybrał wysokie tony, gdy zaczął naśladować Milenę. Harry wsadził pięści w kieszenie, by Clifford nie zauważył siły, z jaką się zacisnęły. - “Harry, błagam… Proszę, odchodzimy od zmysłów. Daj znać, że żyjesz”, “Harry, kocham cię, nie zostawiaj mnie” - Irwin zatrzepotał rzęsami i przyłożył splecione dłonie do piersi, przybierając wyraz karykaturalnego smutku. - Och. W czasie tej ostatniej wiadomości słychać było, że beczała - dodał, powracając do swojego naturalnego głosu i opuszczając luźno ramiona. 

       W swojej głowie Harry stał już przy Ashtonie, ciągnąc go za koszulkę i uderzając nim raz po raz w czerwony lakier. Ciskał pięściami w ten zarozumiały ryj, pokazując blondynowi, gdzie jego miejsce, a jego knykcie były barwione coraz większą ilością krwi Irwina.

       W rzeczywistości zaśmiał się pod nosem i uniósł brwi. 

       - Baby… - jęknął, teatralnie przewracając wzrokiem. Irwin zmrużył oczy, obserwując go badawczo. Jego prowokacja nie podziałała. Nie ufał Harry’emu i na każdym kroku próbował dowieść swojej racji, pokazać Cliffordowi, że ten dokonał złego wyboru. Harry rzucił chłopakowi bezczelny uśmiech, a potem spojrzał z wyższością na leżący na ziemi, bezwartościowy już przedmiot. 

       - Oczywiście wisicie mi nowy telefon. Poproszę najnowszy model - teraz to on puścił Irwinowi oczko. 

       - Dobra, dziewczęta, spokój - odezwał się Clifford, podnosząc ręce w uspokajającym geście i obniżając napięcie między dwoma mężczyznami. 

       - Ash, uważam, że to był strasznie dziecinny ruch i zgadzam się ze Stylesem. Wisisz mu nowy telefon. - zwrócił się ku swojemu pracownikowi, a Harry parsknął śmiechem, którego radość nie dosięgła oczu. 

       Michael opuścił dłoń na ramię Harry’ego i ścisnął je, nieco zbyt mocno. Potrząsnął lekko mężczyzną i uśmiechnął się do niego tak szeroko, że Harry prawie dał się zwieźć 

       - Jak mówiłem. Świetnie się z tobą pracuję. Ogarnijcie tego swojego Payne’a 

       - Jasne. Nie będzie już żadnym problemem - Harry spojrzał na mężczyznę porozumiewawczo i skinął głową dla potwierdzenia swoich słów. 

       - No i mam nadzieję, że Tomlinson zrozumie warunki naszej umowy. 

       - Jest profesjonalistą, oczywiście, że zrozumie. - Harry napiął się nieznacznie i zamrugał szybko, powstrzymując chęć opuszczenia wzroku. Patrzył uparcie Michaelowi w oczy, przekazując mu, że wszystko, co mówił było prawdą. Ignorował nieznośne poczucie winy i obawę, która towarzyszyła wspomnieniu o jego najlepszym przyjacielu. 

       - Świetnie. Zgłosimy się, by dopełnić umowy za jakiś tydzień. Hemmings da ci znać co do szczegółów. Przygotuj Louis’ego. - w oczach Michaela pojawił się błysk współczucia, a Harry miał ochotę rozpocząć powolne owacje, w uznaniu na jego wyśmienitą grę aktorską. 

       - Będzie gotowy. - oznajmił i zacisnął wargi. Michael już nie odpowiedział. Zaśmiał się tylko cicho i, puściwszy ramię Harry’ego, ruszył w stronę swojego auta. 

       - W takim razie, do zobaczenia w Londynie - rzucił i zniknął za przyciemnianymi szybami. 

       - Ta… - Harry machnął ręką, gdy Dodge pozostał już tylko małą kropką na długiej prostej polnej drodze. 

       Rozejrzał się po okolicy, pocierając nerwowo brodę dłonią. Dasz radę, Styles, dasz radę… wmawiał sobie, chodząc w tę i z powrotem. Szum wysokiej trawy, poruszanej na wietrze, otulał jego uszy, lecz nie pomogło to wygłuszyć obaw, targających nim od wewnątrz. Stojąc w samotności, otoczony zielenią i brązem, z majaczącym w oddali gospodarstwem rolnym, ryknął, kierując twarz ku niebu, uwalniając całą wściekłość, tęsknotę i poczucie winy. Łzy zaiskrzyły się na jego policzkach w jaskrawym świetle irlandzkiego słońca, po czym zostały przysłonięte przez dłonie, gdy mężczyzna opadł na kolana i wypuścił z siebie kilka rozpaczliwych szlochów. Oparł się plecami o maskę Maserati i potarł powoli powieki, oddychając głęboko. 

       Uda się… 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

#TTDff

*To było jak klątwa

**Umarłbym dla ciebie