Hood

       Nie wiedział który to już raz w tym tygodniu. Patrzył na ciemny ekran swojego milczącego telefonu, czekając na jakąś wiadomość. Na próżno. Wiedział, że była to złudna nadzieja. Umowa to umowa. Ona była szczęśliwa i zapewne nie zamierzała tego ryzykować, przez kontakt z nim. 

       Wciągnął ze świstem powietrze i położył telefon na stole. Rozmowy wokół niego wydawały się być zbyt głośne. Irytowały go chichoty nastolatek, które dostały się tutaj dzięki swoim podrobionym dowodom, popisy mięśniaków, którzy zaprosili owe małolaty i śpiewy nawalonych niespełnionych metalowców w średnim wieku, którzy sączyli swoją whisky przy barze, zabijając jej smak tytoniem. 

       - Coś tak ucichł, stary? - Luke powrócił do stolika, trzymając w dłoni dwa kufle piwa. 

       - Byłeś przy barze, nie mieliśmy jak rozmawiać - Calum przekręcił oczami i wziął łyka bursztynowego napoju. Hemmings wzruszył ramionami i przekręcił językiem metal w swojej wardze. 

       - Znam cię. Widzę, że coś cię gryzie - powiedział obojętnie i zlizał białego wąsa z piany. Calum potarł ręką brodę i spojrzał na drzwi wyjściowe z baru. To była tania speluna, w której mogli przesiadywać bez oceniających spojrzeń bogatych panów. Nigdy nie przyzwyczai się do zwyczajów wyższej klasy. Stał się bogaty tak nagle, tak niespodziewanie, że wszystkie kawiory, szampany i inne diamenty były dla niego czymś groteskowym, zabawnym. On wciąż wolał na siebie narzucić zużyty tank top i usiąść w swoim mieszkaniu z kontrolerem lub gitarą w dłoniach. 

       - Dalej jęczysz za tą dupą Tomlinsona? - Luke szturchnął go pięścią w ramię nad stolikiem. Calum posłał mu mordercze spojrzenie i wziął głęboki oddech. Czasami miał go dość. Z niepewnego nastolatka, którym był Luke Hemmings w przeszłości, zmienił się w aroganckiego dupka, któremu przydałoby się czasami porządne lanie. 

       - Nikt się z ciebie nie śmiał, gdy jęczałeś za dupą Horana - odgryzł się Calum i, z napiętymi mięśniami, wypił niemal połowę piwa. 

       - Cóż. Mnie przynajmniej udało się ją zdobyć - Luke uniósł jedną brew i uśmiechnął się krzywo. Knykcie Caluma pobielały, gdy ścisnął dłoń na uchwycie kufla. 

       - Tak? I jak się to skończyło? - warknął, nie panując nad sobą. Luke napiął się wyraźnie. Postawił ostrożnie kufel na stoliku i wbił wściekły wzrok w Caluma. 

       - Co chcesz przez to powiedzieć? - syknął, pochylając się nieznacznie nad piwem. Calum zaśmiał się sztucznie i spojrzał obojętnie w błękitne oczy. 

       - Chyba nie chcesz mi wmówić, że siniaki na jej twarzy spowodował upadek ze schodów, co? - zakpił, oblizując powoli dolną wargę. Luke wstał gwałtownie i wycelował palec w Caluma. 

       - Trzymaj się swoich spraw, Hood - warknął, a Calum parsknął głośno, patrząc na niego z dołu. 

       - Jak myślisz, co zrobi Michael, kiedy dowie się co stało się z piękną buźką Phoebe? - przeciągał strunę, wiedział o tym. Wiedział, że szykowała się bójka, ale nie mógł się powstrzymać. Milczenie ze strony Kornelii, oceniające spojrzenia jego kolegów i dziwna tęsknota za tą cholerną babą sprawiała, że od kilku dni był na granicy szaleństwa. Poza tym plotki o stanie Phoebe krążyły już po całej grupie, a jedynymi osobami, które im zaprzeczały, była ona i Luke. Calum znał przyjaciela zbyt dobrze. Luke Hemmings potrafił się wściec z byle powodu. Nie był pewien czy rzeczywiście uderzył Phoebe, ale wszystkie znaki na niebie i ziemi na to wskazywały. Jeśli była to prawda, Hemmingsa czekał marny los. Michael Clifford nie był fanem damskich bokserów. Michael Clifford nienawidził damskich bokserów. Luke balansował na bardzo cienkiej linii i sam o tym wiedział. 

       - Nie uderzyłem jej. Sama ci o tym powie - o dziwo, Luke usiadł z powrotem na swoje miejsce. Calum z zaskoczeniem przyjął rodzący się w nim zawód. Potrzebował walki, potrzebował ujścia swojej frustracji. 

       - Jak chcesz - warknął i wstał od stołu. - Idę. - dodał, a potem wyszedł z baru, trzaskając za sobą drzwiami. Nałożył w pośpiechu kurtkę, która chroniła go przed zacinającym deszczem i, z pochyloną głową, ruszył w kierunku swojego mieszkania. Ponownie wyciągnął z kieszeni telefon i zdecydował. 

       Jego palce jakby same, bez pomocy świadomości. naciskały odpowiednie nazwy i komendy. Miał wrażenie, że patrzył na imię różowowłosej dziewczyny z perspektywy zupełnie obcej osoby. Nacisnął je, a potem polecenie “zadzwoń” i już przykładał słuchawkę do ucha, nie będąc pewnym, czy to, co robił miało sens. 

       Pierwszy sygnał, drugi, trzeci… Już miał się rozłączyć, gdy usłyszał po drugiej stronie przyciszony dziewczęcy głos. 

       - Hej - powiedziała, a smutek w jej tonie dotarł do jego kości. Zaciął się. Nie wiedział co powiedzieć. Miał zapytać co u niej? Powiedzieć, że za nią tęskni. Nie. To śmieszne. 

       - Hej - mruknął i obnażył zęby, niemal bijąc się po głowie za to jak głupio zabrzmiał. Przeczyścił gardło i pociągnął za kołnierz swojej kurtki, jakby zabrakło mu powietrza. 

       - Coś się stało? - zapytała. Jej głos, wciąż tak samo cichy i słodki, jak za ostatnim razem. Wtedy, gdy przytuliła go w swoim salonie. Pieprzony Tomlinson, stojący im na drodze. Wszystko byłoby bez niego o wiele łatwiejsze. Zacisnął powieki i oparł się o jakiś brudny budynek z cegły. Kilka kotów zamiauczało z wyrzutem, bo stanął obok ich kosza na śmieci. Kopnął w niego z całej siły, a zwierzęta rozpierzchły się po ulicy, jeżąc futro na grzbietach. 

       - Nie… - powiedział w końcu i walnął potylicą w mur. Przełknął ciężko ślinę, łapiąc się na tym jak bardzo był zdenerwowany.  Dłoń schowana w kieszeni pociła mu się, jakby ktoś wsadził tam miniaturowy kaloryfer. - Spotkajmy się… - szepnął do telefonu, zanim zdążył ugryźć się w język. Odpowiedziała mu długa cisza. W pewnej chwili przestraszył się, że połączenie zostało przerwane, ale głęboki wdech po drugiej stronie linii go uspokoił. 

       - Calum, wiesz, że nie powinniśmy. - powiedziała cicho ze współczuciem. Lubiła go, co do tego nie miał wątpliwości. Ale to mu nie wystarczało. Potrzebował czegoś więcej. Dlaczego nie mógł zdobyć tego tak łatwo, jak zdobył to Tomlinson? 

       - Calum? - musiał długo milczeć, bo Kornelia brzmiała na zmartwioną. Przejechał ręką po mokrych od deszczu włosach. 

       - On nie musi wiedzieć - szepnął niemal błagalnie. Oczami wyobraźni widział, jak Kornelia kręci głowa ze smutnym uśmiechem. Wiedział, że to było bez celu, wiedział, że się nie zgodzi. 

       - Nie. - szepnęła, zgodnie z jego obawami. Zacisnął szczękę. Czego się spodziewał? Że rzuci się w jego ramiona? Nie miała nawet najmniejszego powodu, by to zrobić. Mógł pomagać Tomlinsonowi, prawie zdradzać swoją grupę, udawać największego przyjaciela ludzkości, ale to i tak nie działało. 

       - Jak się czujesz? - zapytał, wbrew swojej potrzebie błagania ją o przemyślenie sprawy. 

       - Dobrze. Bardzo dobrze. - odpowiedziała. Słyszał, że się uśmiechała. Szlag, by cię, Tomlinson. - Calum… Lepiej będzie, jeśli nie będziesz do mnie dzwonił. - dodała niespodziewanie, a on zagryzł wargę prawie do krwi. 

       - Wiem… - mruknął i rozłączył się bez słowa pożegnania. 

       Co to miało być? Po co to zrobiłeś, idioto? Miał ochotę rozwalić telefon o asfalt lub rzucić nim w któregoś z biegających wokół kotów. Wiedział, że źle robił. Znał konsekwencje swoich decyzji, a mimo to brnął w nie bez zastanowienia. Każdy mógł myśleć, że wybór był łatwy, ale to tylko gówniane kłamstwo. Praca, a własne emocje. Zabawne, jak czasami trzeba grać robotów pozbawionych empatii. 

       Ale on nie potrafił. Nie umiał zrobić tego bez wyrzutów sumienia. Nie mógł tak po prostu wypełnić swoich obowiązków. To było nie w porządku w stosunku do niej, do niego… Pieprzyć świat!

       Zaśmiał się do swoich myśli. Był tak bardzo naiwny. Oczywiście, że musiał dostosować się do obowiązków. Emocje przecież z czasem gasną…

Wciąż walczymy o 50 000 wyświetleń do 50. rozdziału! Nie bójcie się komentować i dzielić adresem bloga! :* Kochamy Was! Dzięki Wam ostatnio przybyło kilka czytelniczek! 

Jesteście najlepszym gangiem ever! :D 

A. <3 & M. xx

#TTDff